Vergane rozen

Paul Duyvesteyn

Onder de dakgoot een emmer vol met uitgebloeide rozen,
afgedankt na vreugde en liefde gebracht te hebben
Het water donker en somber,
met een geur van vergane pracht
Onderin de emmer, op een drassige bodem,
liggen de geheimen van de rozen bewaard
Hoe ze werden geschikt en herschikt, van vers water voorzien,
bewonderend aangekeken,
soms hun bloemblaadjes met een nat doekje glanzend gemaakt

Hun kleur is nu een echo uit het verleden
Een spoor van verwelkte schoonheid
is gevangen in het troebele water
Hun eens robuuste stelen nu buigzaam en kwetsbaar,
verbleekt, zoals herinneringen verslijten
Hun doornen minder scherp,
als strijders die hun kracht verloren hebben
Ze gaan langzaam ten onder in groeiende slijmerigheid van het water
Enkel de binnenkant van de emmer
draagt nog de sporen van hun vroegere glorie