Liaan

Paul Duyvesteyn

Je klimt langs deze oude eik omhoog,
op naar de hemel, zijn stam verstikkend
De wolken zijn niet ver meer,
als je boven de eikkruinen weet te geraken

De eik weet dat je hem steeds strakker omhelst,
is blij van elk zuchtje wind, om je van zich af te schudden
Maar je hebt de tijd en geen land nodig,
als de boom het niet overleeft,
is jouw levensdraad ook ten einde

Op een ochtend, een tractor met diep geprofielde banden,
veel lawaai, een siddering door eik en liaan
Nu storten beide innig omstrengeld,
tussen andere kroonrijke eiken