Hoogmoedig om te overleven

Willem Bernardus Tijssen

Een witte zwaan die op het water dreef
hield haar kopje ondeugend scheef.
Sierlijk had zij haar nek omhoog gestoken.
Alsof zij onraad had geroken.

Zij had twee poten die haar richting gaven.
Gelijkmatig zonder zich aan snelheid te laven.
Het water dat voor haar openging
sloot achter haar volgens regeling.

Zij dreef statig op vijvers en in elke beek.
Geen obstakel was er dat zij niet ontweek.
Zij behoefde van niemand nog iets te leren.
Hoogmoedig leek zij, alsof verkerend in hogere sferen.

Op de juiste werd haar brood toegeworpen
van haar bewonderaars uit omliggende dorpen..
Zij zochten plaats tussen haar andere getrouwen
om haar sierlijkheid beter te kunnen aanschouwen.

De weinige witte zwanen die zich nu begeven
in de kreken, op de vijvers en de beken,
houden hun hoofd hoogmoedig opgeheven
in een poging om te overleven.