Théloun

Emmanuel Benbrahim

Een kleed van losse kluwen en zwarte zieren,
Waaiend over de warme boezem van de halve maan,
Fleurt over haar witte waas en hoge baan,
In sluiers die schieren over het toneel der nocturne dieren.

Hoog boven een dichte en egale mist,
enkel koude en warme grijzen,
die monotoon naar het oosten wijzen,
zweven in brede banen en rist.

Zuivere zwermen onder de klarende blauwen,
Zoeven, zieden zacht rond het koraal,
Zinderen verder in behaaglijke dauwen.

Wendende winden uit de duinen,
Waaiend door de winterse wieden,
Wentelen meewarig waar ze struinen.