Duin

Emmanuel Benbrahim

Achter stranden, blanke en mossen kapen,
Voorbij de openheid wier wanden opengapen,
Liggen er glooiende duinen in ruilende slapen.

Voor hen bruinwieren die vleien langs de kiezels,
In de zilte zeearm, gekant door d'eerste brakke miezels,
Vergat de vlakte de tanden van vroeger varende diesels.

Dorre doornen die desemen door de dulle krullen,
Heen heggen wier heining heuvels her verhullen,
Sprint een sprong, spits en sprei, spars over en pulle.

Bij het nederen, drop en dra, droesemt het zand,
Ribbelt het na. Golft plots en herinnert het strand,
Stuwt het zand te kort het einde van haar spant.