DE LEYENS NAJAAR

Han Messie

Vloeiend drinkt Rottevalles reine meer
de ijle herfstzon, waar eenden zich bedaard
in gespiegeld zien; nuchter blijft de aard:
het eigen ik ontmoeten verdwijnt weer.

Aan de oever hangt riet levensmoe neer,
beseft gelaten dat het is doodverklaard.
Bomen, met felrode besjes verzwaard,
begroeten blij het getij van hartzeer.

Smeerwortel en akkerdistel tonen
trots volhardend de laatste bloemenpracht:
edel purper mag de afgang kronen.

Bedaagd gras, jonge paddenstoelen zijn kracht
voor de ree, die tussen struiken wil wonen,
daar moedig op de moeraswinter wacht.