WIEGENDE PRACHT

Han Messie

Door wijde lucht omringd, op sappig, dicht gras,
neemt het fluitenkruid zachtzinnig bezit
van weiland en wegrand, bloeit teer, vol pit,
om vlinder- en bijenkennis op te doen.

Bloemenminnaars lopen met tastende schoen,
die al ontziet, wat weg vlucht of stil zit
onder fijn verkruimeld, geweven wit,
verlangend naar milde avondroodzoen.

Kleine losse zonneschermen wuiven
een luchtig, maar vastbesloten afscheid
tot ze gezamenlijk uiteen stuiven.

Mochten die vergane tuiltjes voor altijd,
gelijk de vereerde drank der druiven,
't menselijke brein verven, verlicht, verblijd.