VORSTLOZE WINTER
De vijver van het verlaten landgoed
ligt eenzaam en donker, streng omgeven
door oude, kale bomen, die triest leven
onder een grijze, gerafelde hoed.
Hun geboetseerde stammen zijn bebloed
met verleden, dat zich nóg wil geven
aan des adels gestorven bevelen,
slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt...
De hoge takken, dicht op elkaar gekromd,
omvatten leegte, kil onbewogen,
waarin verslagen geest neerslachtig bromt:
"Wat mag dit oord in de toekomst pogen?
Wellicht, dat hier nooit meer iets tot stand komt,
behalve het tijdloze oervermogen."
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 30-01-2018
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Han Messie (Actief sinds: 18-01-2018)
Informatie bij het gedicht
De winterse triestheid van een eenzaam landgoed ademt nog het verleden vol adel en roem. De bomen kijken vooruit naar de tijd, dat dit bosgebied zal zijn als een maagdelijk bos van de prille Schepping.
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘VORSTLOZE WINTER’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.