«»
ligt eenzaam en donker, streng omgeven
door oude, kale bomen, die triest leven
onder een grijze, gerafelde hoed.
Hun geboetseerde stammen zijn bebloed
met verleden, dat zich nóg wil geven
aan des adels gestorven bevelen,
slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt...
De hoge takken, dicht op elkaar gekromd,
omvatten leegte, kil onbewogen,
waarin verslagen geest neerslachtig bromt:
"Wat mag dit oord in de toekomst pogen?
Wellicht, dat hier nooit meer iets tot stand komt,
behalve het tijdloze oervermogen."
VORSTLOZE WINTER
De vijver van het verlaten landgoedligt eenzaam en donker, streng omgeven
door oude, kale bomen, die triest leven
onder een grijze, gerafelde hoed.
Hun geboetseerde stammen zijn bebloed
met verleden, dat zich nóg wil geven
aan des adels gestorven bevelen,
slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt...
De hoge takken, dicht op elkaar gekromd,
omvatten leegte, kil onbewogen,
waarin verslagen geest neerslachtig bromt:
"Wat mag dit oord in de toekomst pogen?
Wellicht, dat hier nooit meer iets tot stand komt,
behalve het tijdloze oervermogen."
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 30-01-2018
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Han MessieActief sinds: 18-01-2018Informatie bij het gedicht:
De winterse triestheid van een eenzaam landgoed ademt nog het verleden vol adel en roem. De bomen kijken vooruit naar de tijd, dat dit bosgebied zal zijn als een maagdelijk bos van de prille Schepping. Auteursrechten
Op dit gedicht ‘VORSTLOZE WINTER’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.