KLIMOP

Han Messie

De tuinmuur is luchtig, geheel groen bedekt
door een woud van kleine fluisterhanden.
Onder hen mocht teer leven belanden,
dat zich als een krioelend rijk uitstrekt.

Pasgeboren zangertjes, druk gebekt,
wier keel en maag vol honger branden,
wippen tegen beschermende nestranden;
bladbewoners worden tot voedsel verstrekt.

Daarboven wijzen losse vingerspitsen
wiegend naar zacht verhalende lucht,
willen hun eigen gedachten splitsen:

"Op die adem mee zweven in vrije vlucht?
Onze besloten wereld aanhitsen?"
't Onvervulde verlangen geeft schone zucht.