Voeten in het gras

Willem Bernardus Tijssen

Voeten in het gras.
Groen zoals het vroeger
was. Grassprieten van
een persoonlijke mijmering
over wat nog steeds omringd
is met een natuurlijke vitaliteit.
Ik wil zachtjes neervlijen,
opdat weemoed om wat eens was niet
blijvend zwaar behoeft te drukken
op de tijd.

Vrolijk was eens de lach
om die zomersproeten
aan de andere kant van die
twee voeten. Zoet die glimlach
op dat gezicht, want voor zo'n
klavertje vier behoef je niet
te boeten. Grassprieten geven
met de weemoed mee. Van eens
de liefde als voetafdrukken
in verloren sporen.
Voetafdrukken in dat groene
gras van die momenten die
door de tijd met hun diepgang,
maar toch hun ernst hebben verloren.