de jacht

Geert Messelis

het jaagpad ligt verlaten
zijn trekkracht is vergeten
in aftandse noorder
een enkele wandelaar
gezicht tegen de wind
die zijn stappen tart
zijn haren geselt
loopt
over kale rechte
naar een verre kade
verder
dan een dag
het nooit ophouden
het verder bruisen
van de golven
op de hartslag van de wind
een schildering in grijzen
met handen diep in zakken
met gewone dingen
van alledag
alle dagen zijn op wandel
langs het verloren pad
het ligt ter aarde
heeft geen kracht
meer van bewogen levens
die ophielden
door krachten
van karrenvrachten
ons lopen geen geschiedenis
want recht als tijdslijn
in een veel vroegere klas
de tijd zelf kromt
en slaat ons hard
in het gezicht
en ja het zand waait
waar de wind het wil