Ooit zal ik je breken

wil melker

je rotst weer
in blauwzwart basalt
stak scherp getand
uit het witte zand
ik rolde sissend
door de kloof kuifde
huizenhoog in golven
was verbolgen
kon met mijn vloed
geen kant meer heen

trok me terug
op kleine stranden
om daar in eb
zacht aan te landen
murmel stilte in
dat tropisch paradijs
mijn passaat kon
in blauwgroen
voor het eerst weer
haar agressie kwijt

maar ooit
zal ik je breken
dan is basalt
vergeten en vergruisd
tot kleine stukjes
niet meer weten
want alleen mijn
lange adem weet
de bodem waar je
dan op thuist