een reiger wiekte traag

wil melker

zacht gleed vlak
de wereld mij voorbij
rust en stilte brachten
in de lichte lentewind
het ultiem geluksgevoel
steeds dichterbij



een reiger wiekte traag
en zelfs de meerkoeten
hadden nu geen haast
poetsten veren terwijl
wat eenden hun kroost
de mooiste plekjes leerden



een bankje lonkte met
een warm uitzicht op
de plas die rimpelloos
de vroege zon weerkaatste
jouw schaduw merkte ik
gelukkig later pas