INLOGGEN
«»

Vanuatu

Armoe en rampspoed noden mij te gast.
De geur van ontbering dringt bij mij binnen.
Vanuatu draagt een leed boven haar macht.
Waar is de toekomst waarop zij zich mag bezinnen?

Leed en ontreddering maken mij soms blind.
Het gezicht van een zwaar verlies kan mij niet beminnen.
Vanuatu is vandaag voor even een hulpeloos kind.
Waar is mijn hart, dat zich voor dit kind laat winnen?

't Kreten en 't krijsen maken mij soms doof.
Het geluid van de angst dringt bij niet graag binnen.
Vanuatu is getroffen door een cycloon,
Waar zijn mijn oren om mij op hun noodkreten te bezinnen.

Maar hoe kun je zo'n kind vergeten,
Spreekt er dan niet zo iets als je geweten?
Ben je dan al niet langer blind en doof,
En overbrugt je hart zijn eigen kloof?

Als je je eigen kind vragend voor je ziet staan,
Laat je hem toch ook niet met lege handen staan?
Ook voor moeder aarde is Vanuatu een eigen kind.
Wees daarom voor dit kind een goede vriend.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 02-04-2015

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Willem Bernardus Tijssen
Actief sinds: 02-03-2015 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Vanuatu’ van Willem Bernardus Tijssen zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.