sneeuw smelt dorst
ik zie de winter
in hun vachten
gebogen staan ze gras
en sneeuw te happen
wind giert hen voorbij
vlaagt verstuivend door de wei
lange haren dragen
pegels door de vorst
sneeuw smelt dorst
honger vraag geschraap
van ijzeren hoeven
langs bevroren grond
zijn warme tong
brengt maar een schrale
oogst naar roze mond
de ogen zijn geloken
omdat zijn hoofd diep
in de manen is gedoken
ook hij droomt
van een volle ruif
maar in de warme stal
houdt hij het niet lang uit
is gewend te overleven met
wat de winter hem zal geven
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 03-01-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘sneeuw smelt dorst’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.