plooiden zich tegen kou

wil melker

ik hoorde stilte
in het schreeuwen
van de vogels
ze schrokken op
geluid vloog
boven vleugels uit

ze zwermden op
het vlagen van de wind
streken neer en plooiden
zich tegen de kou
wit stroomlijnde rust
lucht verstrakte blauw

ik wil mee
wiegen tussen wolken
gedragen worden
door de lucht, spiralen
in de warmtekolken
rusten op een trage vlucht

geef mij de hemel
want de aarde is te laag
te traag in zijn bestaan
zij vliegt geen vogel tussen
de planeten, de oerknal
is in haar allang vergeten