hun ogen laten je nooit gaan

wil melker

bomen dwalen in het bos
stammen worden opgeslokt
verdwijnen in het groen
ze dragen zon en duizend
kleuren uit de tijd van toen

stenen breken los
markeren vage wegen
de rotsen zijn nog jong en
niet gebarsten van het ijs of
gladgeslepen door de regen

je wilt voorbij het bos
en met de bergen heersen
je ziet de bodem komen
hebt pijn omdat jouw deel
nog geen geheel kan zijn

ze kooien vrijheid
maar kunnen je niet aan
je wilt eigen stappen zetten
geen anderen die dat beletten
hun ogen laten je nooit gaan