een vagebond streelt bergen rond

wil melker

een vagebond
streelt bergen rond
werp duister in ravijnen

de vingers van zijn handen
slijten door de jaren heen
de tanden van de kammen

zijn mantel wappert over
heuvels en in dalen vertellen
vlammen uit het vuur verhalen

zijn armen zwaaien en
draaien de wereld wijder
hij is de bevrijder van de wind

en blaast met wangen vol
de wolken weer het hoofd
op hol tot een orkaan ontstaat

en hij zich in de stilte van
het oog omgeven door een
regenboog hervindt als wind

hij heerst en onderwerpt
de natuur met vlagen die
in zijn druppels leven dragen