De voegen in het trottoir

elze schollema

De zilvermeeuw spreekt
mijn angst in de lagen van de lucht
haar zwijgende witte buik
spiegelt de onrust welke
mij beneemt van de zwang
op het geluk

De straat beneden het spektakel
is het graniet waarop ik stuit
en in mijn val strekt het leven
zich voor mij uit – ik tel de aders
van het trottoir in de voegen
begroeid met mos

Vanavond dwingt de zon
me om met haar te drinken
op het geluk van weer een dag geleefd
doch ik wankel en ik vraag slechts waarom