Bij naam geroepen

elze schollema

O ik speel in dromen in ruimten
zonder hoeken, niets te bezeren
niets te breken, alleen het licht
is dof en onzuiver van geweten

De herfst staat pril in het begin
en toch is de kou te zien in bomen
langzaam sterven ze - al is het
niet voor lang -

Maar wie ziet het verschil tussen
't geschrei en het gejoel van kindervreugde
neen, die tijd gaat nooit voorbij, het blijft
zoals de kou de ramen vochtig maakt
en wind door de kieren van verdriet zich
nestelt in de toekomst en 't verschiet