Zij die ik noem mijn Berk

elze schollema

De al grijzer wordende Berk
nazomert in het frêle licht
waar de kruin tot ver over de kim
de wereld overziet en in de dagen dat ze stierf
werd tijdloosheid enkel bevrucht
door de dragende kracht van haar bast

ik omarm het kurkachtige trots
en spreek mijn leven in haar jaarringen
en ach, haar stem die ik slechts denk te horen
geeft mij de rust naargelang het tij
mij als enkeling kan herkennen

ik mag slechts zijn bij haar die ik noem
die ik lief en waar mijn sterven ligt gespreid
in de omheining van haar wortels