Wat jonggeboren lof

elze schollema

Gewapend met de geneugten van de nacht
nog in mijn lendenen
volg ik jouw opstaan als een horige, die van de
duisternis had gesnoept

zoete eigenaardigheden herinnerden mij
dat jij het kind was
van een teler aardappelrooier
spruitenplukker en rooms-katholiek

en jouw moeder die niet schroomde
om met gejank mijn feestmaal
te verpesten en ‘s nachts het spel
ging spelen zoals slechts een slet

de waarde kent van het kruis

toch baarde het vlees dat bestond
uit zwakke en bleke delen
wat jonggeboren lof, wellicht
geplukt van een vroege akker

die bij herfst opging in zijn eigen smog
terwijl de dag bleef dauwen
in de hoop dat er geen hoop maar was