Het Wad kent weemoed

elze schollema

ik versta de gulle lach
van haar uitgestrektheid
dat zonder hiaten de boezem vormt
van het grille besef dat al wat is
bezijden de waarheid niets meer is
dan een angel zonder gif

de kwelder haakt haar knopen
in een ritme dat ze weerlegt
in de nagels waarmee de dijk geklonken
is aan het meervoudig land waarvan wij
denken dat het ons toebehoort

het kan niet zijn dat mijn wad
goedlachs en ten overstaan van het volk
als een gladiator ten onder gaat in het met zout
doorweven land, zij is fier en doodt
niet zonder weemoed