Op hol geslagen

elze schollema

als een op hol geslagen paard
laveert mijn geest tegen spijt
en vreemde tekens, de zon
geneest en is de dood
voor niets geweest

alle rondingen in hoekige jaren
hebben mij verdomd verwond, geen
tekens van haat maar wel een verzadigde
blik, voldoening in een met moeite gespaard
colbertje weliswaar met krijtwitte strepen

rafelig en steeds een andere bril maakt het
zicht uitnodigend voor elk gebaar, de zomer
knoopt haar touw en ik verstik terwijl
mijn liefste boent en hamert om dan
toch mijn properheid tot aan het
laatst te bewaren