Een te harde kaft

elze schollema

de ruimte die eens passend en
eensgezind mijn onderkomen
eerbiedigde slentert nu wezenloos
langs torenflats met hoekige muren

het glas is levenloos zonder zon
het doodt de dagen met het vangen
van vage silhouetten die steeds
reikend naar de verte hun beelden
zien vertragen in de storm

het leven vervaagt mijn twijfel nu
de herfst de dood nog stiller maakt

‘k zie dat de reeds gevallen bladeren
het boek gaan sluiten en zich afvragen
of er nog een wens staat geschreven
in de colofon op te harde kaft