De dauwoedemen leven

elze schollema

het strakke blauw van de hemel
trekt sporen over het vlakke land
de dauwoedemen ademen
hun vrijheid om tenslotte
te verdwijnen in het niets

ik ken geen bergen die hoger zijn

luchtkastanjes nog niet gerijpt
in hun stekelige huis vallen te vroeg
blijven ongeraapt kleven
en leiden de herfst
naar weer een ongerept seizoen

het genieten van die kleine klankkastjes
die niet willen weten van het grauw, het grauw
dat als staar het licht verdrukt
in het frêle zonderlinge leven