Het gedenken

elze schollema

Jouw rok zie ik nog waaien
in de bonte avonturenwind
waar zomer en de herfst
elkander raakten

tegen de winter keerden je
ogen zich tegen het felle leven
het geven ging wel, maar het nemen
was als aderlaten in
een lichaam zonder bloed

nog steeds jaag ik in de sneeuw
jouw stappen na, dezelfde sneeuw
die jou in de dood begroef, soms
overstijg ik mijn denken en
‘k vraag me af of je om me gaf

ieder jaar telt zijn spijt
in nerven tussen de jaarringen
maar eens komt het moment
dat het sterven ook in
mij zal binnendringen