laat september

elze schollema

het leven een tijdlijn
die ons bindt, een gegeven
die je zonder liefde niet vindt

laat september, de komende dood
huilt in het groen de wind beeldhouwt
de polder in een verloren segment

de horizon verlost van schuld staakt
de zichtbaarheid en verhult zich
in een zilveren nevel waar meeuw
en kind gezamenlijk sterven

er is geen eind als het begin
in het zeewier is verdronken
en vlinders zonder vleugels als trage
slakken de tijd passeren