de aderlating van verlangen

elze schollema

vandaag mijmert de lente over liefde
gestage woorden verpakt in een sober
collectief, het is de late schemer
die zich uitstrekt alsof het ontwaken
een herrijzenis is

geraapte stenen doen geen kwaad

de mantel kraagt aan de warmte van het
lichaam het gebiedt het leven de tijd
te herzien en de illusie om dromen waar te
nemen is het bont van de laatste vos

een late bloei kent haar vrucht
en kleurt het blad naar believen, stoïcijns
zijn behoeft geen moed maar is de
aderlating van het verlangen