mijn vriend

elze schollema

elk seizoen mijn vriend viert de voortgang
maar ook nestelt twijfel zich in de kruin van onbesef
terwijl het waarlijk besef in ieders bezit
een balletje mee speelt, waar is het moment
gebleven dat de akkers werden geploegd en de
hoge vorens de wallen waren van ons zandkasteel,
ergens huilt de wind, dezelfde wind van toen alleen
het spreken lijkt luider terwijl de afstand zich vermeerdert
in de broosheid van het leven …

laten we de vogels tellen die niet meer zijn
de vlinders vrijlaten die we vingen
onze jeugd opnieuw beleven
maar dan met slingers en een vrolijk lied