onvolkomenheden

elze schollema

de zon herspeelt haar
kansen, de schijn van warmte
in de gloed van het aanwezig zijn
keert het licht naar duistere machten

wellustig dat ze is is ze toch maagd
gebleven in de sterrenbrij welke haar
omgeven, het mannelijke van de maan
rukt aan zijn roede en dooft het orgasme
in de zwarte gaten van de nacht

waar ben ik als de dag vergeten en
oorsprong-loos dwaalt langs onvolkomenheden
en gratie verzoeken – laat mij minnend ten onder gaan
in de gedachte dat ik geloof in het goede van de mens