de aalscholver in mijn polder

elze schollema

wellicht stapelt de aalscholver al haar
vluchten in het moment, in haar blik
verraadt ze niets al zijn haar vleugels gespreid
en droogt ze de gedachten in de kruiende wind

de omgeving zompig van het lied dat dit
seizoen zo anders doet lijken ontbindt de aarde
in lege velden, een hectare is slechts nog
maar een woord zonder ruimte

haar rui wacht nog een lente wie weet
zal het de laatste wezen, het eind schetst
de nagels in de lucht en wolken voeren
bombardementen zoals het was voorspeld

tochtige ganzen herzien hun doel en winteren
in vol ornaat op het bedorven groen, geen reizen
die nog verlof gaan bieden maar het blijven raapt
hun veren en nestelt het ei in het dons van verlossing