«»
in duister waar het was gebleven
zo zorgzaam was de dag en nu
verlaten schimpt de schim
dwars door ‘t donker heen
geen sterrenlicht voorziet
in dromen geen akker omgeploegd
waar velden dun bezaaid met bloemen
de ware trots van éénvoud zoent
hoezeer de rust van binnen stilt
de storm de bomen buigt verblijdt
de maan zich aan de hemel
daar ook zij in stilte lijdt
zij in stilte lijdt [ onze aarde ]
Ik dacht de nacht te horen vallenin duister waar het was gebleven
zo zorgzaam was de dag en nu
verlaten schimpt de schim
dwars door ‘t donker heen
geen sterrenlicht voorziet
in dromen geen akker omgeploegd
waar velden dun bezaaid met bloemen
de ware trots van éénvoud zoent
hoezeer de rust van binnen stilt
de storm de bomen buigt verblijdt
de maan zich aan de hemel
daar ook zij in stilte lijdt
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 05-10-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
elze schollemaActief sinds: 01-10-2014Informatie bij het gedicht:
* een oud gedicht, maar nu hier in Groningen de aarde lijdt, lijkt me dit een toepasselijk schrijven Auteursrechten
Op dit gedicht ‘zij in stilte lijdt [ onze aarde ]’ van elze schollema zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.