het zichtbare van het Wad

elze schollema

ik zie het voorjaar genoeglijk
snoepen van de luwte in jouw stem
het groen waarin jij loopt is mijn neder
door mijn kraag gelegd om jou te voeden
met het breekbaar licht dat zich
avontuurt met nieuwigheden en wellicht
de zoden die wij samen hadden gelegd

het water hoogt zich aan de kade
het schuifelt zacht en spreekt van diepe
gronden, het beweegt op het schuilen van het tij
en spreekt uit vele wonden

deze morgen sprenkelt in de geulenrijke
kwelder, het zilt schittert aan mijn voeten
terwijl weemoed zich verwijlt aan onbezonnen
daden die nu opgelost de horizon voor
het breekbare ziet gaan wijken

alles is voorhanden, maar ook is er niets
het verraadt het theater die deze dag
laat klavieren met nooit gespeelde klanken, de noten
zijn weggeëbd en het water zal verdrinken
in de vallen die door de stormen zijn gezet