het leed van het Wad

elze schollema

wie draagt er nu dan toch de pilaren
waar het Wad op steunt, gekromd
hangen wolken tegenwinds op het schuim
van dit laatste leven

de dood invloedrijk kleurt deze zee
blauwgrijs met hier en daar een scherf
van het gedorst geluk, water in overvloed
doch het leed plant zich voort in deze veste

waar ingetogenheid het boegbeeld
had moeten zijn uit een ver verleden

dromen treden af langs ongehuwde
silhouetten, deze maagdelijkheid zal
bloeden als een grondzee deze diepte
penetreert en het geschreeuw van het Wad

zal ons het lijden nimmer doen begrijpen