de purperen dood

elze schollema

nog had ik willen zeggen, maar de woorden
bleven haken in de pas gebreide trui
ik had geen moed om dit los te maken het was
immers winter in deze zwoele zomernacht

het had geen kleur geen mening geen gevoel
het lag dood te wezen met de benen gekruist
op het gelaat lag de herfst stil te genieten
van de februari storm en als de paus

van purperen komaf was geweest waren
de sacramenten de boodschap waarvoor
ze had geleefd, ach kom de dood is slechts
een stekker in de lade, wel geaard want

de voeten werden blauw en de nagels
waren al tijden niet meer geknipt