luchtledige boezems

elze schollema

als de scherven het achterland bereiken
en luchten breken door onvolkomenheden
laat mij dan zwijgen in de gloed welke
mij draagt en schaduwt voor de rest van dit leven

toch steeds herstellen de gebroken urnen
van schijndood ingezet met pastaille witte knoken
het geschiedt zoals ik had gedicht weliswaar in hekelvorm
maar toch trouw aan mijn manisch vermogen om dan
toch het zwart te omhelzen en het licht van mij af te laten buigen

grenzen zijn mijn luchtledige boezems, het zijn klonteringen
die tijdloos de oevers van mijn genen hadden bevrucht met
averijen en geschonden meerpalen, piraterij was een klucht en
mijn voortgang draagt slechts mijn aanwezigheid van het moment