ik weet

elze schollema

zwijgzaam stallen de beloftes
zich voor me uit het kadert geen vrees
in de opstelling van de beschadigde zuilen
waarop alles zou moeten rusten

de wind wakkert de trage padden uit hun slaap
die dan kruipend de oever bevolken met geluiden
zonder een besef van thuiskomen, het beweegt
in voortgang en stilt de trek van paringsdrang

nu de deur intochtelijk staat te zoemen beweegt
de straat in de warmte van glijdend materiaal dat
grommend zich laat gedijen in een welvaart dat
zonder toekomst zich heeft berust in een te veel aan verlangens