het spoor verbijsterd

elze schollema

nog spreekt mijn hart met
ongedurige slagen, de tijd heeft
niet geleden maar raakt verbitterd
door de haken die zelfs kunnen snijden

het spoor verbijsterd door de onrust
die het bestaan drupsgewijs laat vallen
om tenslotte het boek te laten drijven
richting de open zee

het wad raakt vertwijfeld, het weet niets
meer te doorgronden en zelfs de slagen van het uur
sterven in het geruis van makke lammeren die
ontheemd door de lange straten schrijden

wellicht is het sterven geraakt door
onzinnige vertalingen en rust het moment
van waarheid op de grondvesten van
leugens – leugens die nietszeggend zijn