neerstrijkende schemer

elze schollema

als de schemer neerstrijkt
de wangen bevochtigt door
rouw en kommer daalt tijdloosheid
door de poriën van besef

er is iets dat heelt, maar het gelaat
blijft strak en de kaken persen
vrijlustig de kiezen tot kruimels, het
knisperen is als het grind aan de voet

in het binnenste diep gezeteld
dwaalt de weter door het kauwsel
van dit moment, het spaakt de zomer
zoals een zeer wiel teer de afslag zoekt