wanneer het sterft

elze schollema

hier aan ‘t Wad
ligt twijfel in het breken
van stalen wolken, vrees
is gegrond voor het vale water
van eeuwen oud

het drijft de vrucht
van het weten al is
’t mensenhart verteerd
door haat en zwijgt het spreken
buigzaam naar het tij van stem en kwaad

vertederd zwerven meeuwen in
hun lot betuigd met valse hoop hun
lach is als het schreeuwen getuigd
met veren, in snelle pas geloogd

maar ook hier treft overtuiging
bezield door kracht en moed geen
herinnering wanneer het sterven moet