het hakend cachot

elze schollema

het oogt stroef, de plakrijp aan de
ranke oogst vernevelt als goedkoop vernis
en vervliegt daar waar de late zon
schuw haar kroost laat vallen

nog is het koor van warme dagen
raakbaar en dwarrelt een vlinder
door de ijle lucht die kwetsbaar zich
laat ademen door de trage slagen van deze tijd

knevelende struiken eerbiedigen
de trage stapper die hen groet, wellicht
zal de laatste houweel hun vruchten bezoedelen
en bediend de waard het gemis van zekerheid

als een hakend cachot in gevangenschap
in een herfst zonder patent