hoe dan?

elze schollema

dan ligt het weer verscholen
ergens vastgeroest in het duister
van het volle licht, hakken kluisteren
aftands en slepen boegbeelden van
reeds vergane schepen voort

doch deze wolken schuilen niet, ze
zijn parmantig en flossen de ruimtes
die ze vullen met een stilte die steeds
weer zoek lijkt te zijn – ik kan niet
verdwijnen in holen waar de ingang
vele variabelen kent

de tijd sober in aanleg placht
deze erfdom te ontwijken het markeert
de lijnen die als knoestige wilgen geknot
steeds weer in het ledige lijken te grijpen

slechts de lucht die ademt deformeert
mijn zijn, het inhaleert de vergankelijkheid
in alle richtingen waar ik ook kijk