de wintergoden

elze schollema

tegenzin aan alles wat eens mijn
drijvend hart bevolkte in het diepe slaan
van witte meeuwenarmen , het geboeide
voelt als harde adem in de fladderende
restanten van de zomerwind

nog kan ik schrijven op de kalmte
van het water maar spoedig zal
deze broze nectar verstijven en zullen
papieren dragers hun kruin vertooien
in het gezang dat steeds weer wordt herhaald

de kou treedt aan en vervloeit als stekelige
sprieten in de lage zon, haar warmte scheept
zich in en bewaart haar zondvloed tot de tij
haar laat zinken in de herfst die herrezen
de wintergoden begroet