de maan

Marill Meijs

 het is volle maan
 ze voelt de stilte gaan
 onrust komt in haar lijf
 al zegt een stem blijf
 blijf hier en ga niet
 alles wat ze enkel ziet
 is die volle maan

 haar blik op de maan gericht
 geen twijfel op haar gezicht
 ze zal en moet gaan
 de maan trekt haar aan
 ze verzamelt alle moed
 op haar hoofd een zwarte hoed
 lange haren in de wind
 zwiert ze gezwind
 in volle kracht
 door de donkere nacht

 zie ze daar gaan
 nog ver van de maan vandaan
 vannacht komt ze er nog niet
 het blijft nog ver in het verschiet
 maar eens zal ze er staan
 dan is het met haar onrust gedaan