Ritselen de stilte

wil melker

 je kwijnt in helderheid
 ogen fletser als in spijt
 de zon kan zelfs zijn licht
 niet aan je kwijt

 het gras buigt zacht
 je sporen huilen dauw
 omdat de kleur licht
 groenig aan je voeten kleeft

 bladeren dwarrelen rust
 en ritselen de stilte
 vergeten drukte
 speelde hier plezier

 je adem slaat de wereld aan
 met kille somberheid
 het dreigend wolkendek
 vergiet zich ruisend als je kijkt