Majestueus

wil melker

 de kale rots
 smelt aan mijn handen
 spreekt vloeiend over haar ontstaan

 de eeuwen lijken
 ongemerkt aan haar
 voorbij te zijn gegaan

 zij kent de oude talen
 heeft generaties lang zien vechten
 voor hun toekomstidealen

 majestueus verheft
 zij zich in de woestijn
 met aan de voet een lichte pijn

 daar verbrokkelen haar lagen
 door erosie zal ook
 haar bestaan tot stof vervagen