Sluiers weven nattigheid

wil melker

 zie patronen in de regen
 sluiers weven nattigheid
 die neer slaan op tapijt
 dat buiten heet en in zijn
 kleur van de seizoenen weet

 druppels rijgen zich tot
 stromen en ontmoeten zo elkaar
 al spetterend vertellen ze spontaan
 van waar ze ooit gescheiden zijn
 van warme zon en oceaan

 rollen dollend in een meer
 rust keert weer in onderduiken
 de wind speelt rimpels tot
 de kant en langzaamaan
 verliest het water zijn verband

 vervloeien tot de lucht en
 trachten te ontsnappen aan elkaar
 ze willen naar het blauw in damp
 of naar de overkant waar in zachte
 mist water zich met lucht vergist