Een mandvol zonnestralen

wil melker

 ik kan niet meer
 van binnen ben ik hol
 ik wil het weer
 weer vullen ik wil vol

 een handje wind
 vlijt bladeren op een hoop
 strijkt door mijn haar en
 haalt gedachten uit de knoop

 een mand vol zonnestralen
 weerkaatsend op het fruit
 de oogst van zomerdagen
 de kleuren rijpen uit

 stofjes schonen uit de lucht
 met zoveel regen dat het giet
 hagel bouwt zijn stenen door
 het bevriezen van verdriet

 ik ben het midden van mijn
 wereld niets gaat er langs
 mij heen ik wil ontdooien
 ook al lijk ik dan van steen